ตอนได้มาน่าจะไม่เกินเดือนสองเดือน
แต่จนเดี๋ยวนี้โจอี้ก็ไม่ทำตัวแก่
แทดแถขึ้นลงบันไดตลอดเวลาอย่างคล่องแคล่ว
แต่ก็มีหลายครั้งตกบันไดด้วย ขำดี
ทุกครั้งที่แม่ไปต่างจังหวัด มันจะไม่ยอมกินข้าว
มันชอบกินข้าว ไม่ชอบกินอาหารเม็ด
จะมีแม่เท่านั้นที่คลุกข้าวให้มันกิน
พอแม่ไม่อยู่ ผมจะให้อาหารเม็ด มันก็จะไม่แยแส
เหมือนรอให้แม่มาคลุกข้าวให้
สงครามจิตวิทยาก็เริ่มขึ้น
ผมจะไม่ยอมเปลี่ยนอาหารให้เด็ดขาด
ผ่านไปซักสองวัน มันก็จะยอมแพ้
ก้มหน้าเคี้ยวอาหารเม็ดดังกรุบๆ กรับๆ
เอาจริงๆ พวกเราในครอบครัวนิสัยคล้ายกันหมด
นั่นคือไม่สังคมจัด อยู่ลำพังเงียบๆ ได้
หมาเราก็เป็นยังงี้เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าโดยบังเอิญหรือเปล่า น่าจะบังเอิญนะ
อะไรหมามันจะ mimic เรา socially ได้ด้วยเรอะ
แต่ยังไงก็อดสงสารมันไม่ได้ถ้ารู้ว่ามันต้องอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน
วันนี้อุตส่าห์รีบกลับเร็ว หวังว่ามันจะดีใจ
เปล๊า เฉยๆ กระดิกหางมาทักทายปกติ
แต่ก็นะ เราคาดหวังอะไรวะ
หวังว่ามันต้องกระโจนขึ้นอก
แล้วกระดิกหางรัวๆ แรงๆ อย่างดราม่าเหรอ
หมามันไม่ได้ดูหนังดูละครนะ
มันก็ดีใจเท่าที่ธรรมชาติบอกนั่นแหละ
No comments:
Post a Comment