เมื่อก่อน เวลาเจอใครๆ ที่ทำอะไรน่าทึ่ง
มีชีวิตและการงานที่น่าทึ่ง
เราจะหันกลับมาเศร้ากับตัวเอง
อยากทำงานอย่างเขา อยากมีชีวิตอย่างเขา
อยากได้อยากมีอย่างที่เขาได้เขามี
ความสำเร็จและการได้ดีของเพื่อน
จะไม่ทำให้เรายินดีไปกับเขาได้อย่างเต็มจิตเต็มใจ
เพราะส่วนหนึ่งเรามัวแต่อิจฉา
และอดคิดไม่ได้ว่าเรามันช่างต่ำต้อยด้อยค่า
วันนี้นั่งคุยกับเพื่อน เพื่อนเล่าเรื่องงานให้ฟัง
ชีวิตดีมาก งานดีมาก เงินดีมาก
แล้วทันใดนั้นผมก็ตระหนักว่า
ผมรักงานนี้ รักอาชีพนี้ และรักชีวิตของตัวเองตอนนี้มากแค่ไหน
เพราะความรู้สึกที่เคยมีเคยเป็น
นั่นคือเอาชีวิตคนอื่นมาเทียบ
แล้วรู้สึกสงสารตัวเองนั้น มันไม่เกิดขึ้นเลย
นึกย้อนไป ใช่ มันไม่เกิดขึ้นมานานแล้ว
และนี่เองที่ทำให้ผมรู้ว่า
สิ่งที่ผมทำอยู่ มันใช่แค่ไหน
เหมือนแฟน เมื่อก่อนเห็นคนอื่นมีแฟนดีๆ
เราก็อยากได้อยากมีอย่างเขา
แต่เป็นเวลาจะห้าปีแล้วที่ไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้เลย
นี่เองที่มันช่วยตอบเราว่า
เราเจอคนที่ใช่แล้วหรือยัง
เมื่อไหร่ที่ความรักของเราตั้งนิ่งอยู่บนความรู้สึกที่มั่นคง
ไม่แกว่งไกวไปมา
มันโคตรสงบสุขเลย
((By the way,
on an unrelated subject,
คนเราเดี๋ยวนี้
โดนสิบ
เจ็บร้อย
แหกปากร้องพัน))
No comments:
Post a Comment