Save the best for first

วันนี้ได้มากินซุชิที่สึนามิ ตรงสี่แยกภูคำ เชียงใหม่
เลยได้สังเกตตัวเองข้อนึง
นั่นคือเมื่อก่อน ผมก็จะเหมือนใครๆ ที่
'อะไรอร่อยที่สุด เก็บไว้กินทีหลัง'
ถ้าเป็นเย็นตาโฟก็ลูกชิ้นกุ้ง อะไรยังงี้
แต่หลังๆ รู้สึกว่า หลักการคิดแบบนี้
เหมือนจะดูดี เพราะจะได้จบมื้ออาหารด้วยความอร่อยที่สุด
แฮปปี้เอ็นดิ้งย่อมดีกว่าแฮ้ปปี้บีกินนิ่งเสมอ
(เคยเขียนถึงเรื่องนี้ไว้ใน abc จบสุข vol.1)
แต่พบว่า แม้เราจะเก็บของดีที่สุด อร่อยที่สุดไว้ท้ายสุด
มันก็อาจจะไม่ใช่การจบสุขได้เสมอไป
ระลึกขึ้นมาได้จากการกินอาหารญี่ปุ่นนี่แหละ
เพราะถ้าเป็นเรื่องการกินแล้ว
อีกหนึ่งปัจจัยที่มีผลต่อความอร่อย คือความหิว-อิ่ม

เมื่อเก็บซุชิแซลม่อนและมากุโระไว้กินท้ายสุด
พบว่ามันจะกลายเป็นอร่อยน้อยได้ เพราะเราเริ่มอิ่ม
บางทีกูอิ่มไปตั้งนานแล้วด้วยเหอะ
คิดได้ดังนั้น ปัจจุบันเปลี่ยนใหม่
คำแรกคือแซลมอนของโปรดที่สุดเลย
แล้วตามด้วยมากุโระ สิ่งโปรดอันดับสอง

ของที่อร่อยมาก
มันเลยอร่อยยิ่งกว่า
เพราะเรากำลังหิวที่สุด