ซึ่งน่าจะเป็นสิ่งที่ทำยากในสมัยนี้ ที่ต้องมีการทวีต มีการอัพเดตสเตตัส
มีการแชร์โลเกชั่น มีการเช็คอิน และมีการแบ่งรูปให้คนดูทางอินสตาแกรม
แต่ผมก็ทำได้ เอ่อ เกือบทุกข้อ เพราะเผลอตัว
ตอนไปเดินตลาดอนุสารดันถ่ายรูปลงอินสตาแกรมไป
ปรากฏมีชาวพื้นเมืองมาคอมเมนต์ว่า
เห็นผมขี่มอเตอร์ไซค์อยู่แถวกาดหลวง
โลกไม่เคยแคบได้ขนาดนี้มาก่อนจริงๆ
 |
นอกนั้นตอนนี้เลิกเกือบหมดแล้ว ทวีตเลิกไปนานแล้ว เช็คอินไม่เคยเช็ค
เฟซบุ๊กก็โพสต์แต่เรื่องงานเป็นส่วนมาก
ตอนนี้ชอบอินสตาแกรม เล่นเงียบๆ คนน้อยๆ ไม่มีดราม่า
ดูรูปกันไป ชอบก็ไลค์ แล้วจบ สงบสุข
ช่วงนี้เขียนหนังสือบันทึกการเดินทางในญี่ปุ่น ที่ไปมา 22 วันเมื่อปลายปีก่อน
โดยเขียนเป็นรูปแบบบันทึกรายวัน เขียนไปเขียนมา
เลยคิดถึงการเขียนไดอะรี่ออนไลน์
ว่าแล้วก็กลับมาเขียนที่บล็อกสปอต
(ที่มีอยู่แล้ว แต่ไม่ได้เขียนมาหลายปี) กันง่ายๆ ยังงี้แหละ
คำถาม ถ้าเขียนไปเงียบๆ แบบนี้โดยไม่บอกใคร
ชาวบ้านเขาก็ไม่เห็นใช่ไหม
หรือกูเกิ้ลจะเป็นธุระ เจ้ากี้เจ้าการบอกคนอื่นให้เอง?
ปกติไม่แดกหมู แต่วันนี้แดกหมู ก็หมูมันหอม สอยซะ
หมูทอดหนึ่งถุง เออ อร่อย เอาไว้กลับไปใช้ชีวิตปกติที่กรุงเทพ
ค่อยเข้าสู่โหมด 'กินแต่สัตว์น้ำ' กันใหม่อีกครั้ง
No comments:
Post a Comment